Elise

Ik ben lichaamsgericht therapeut, procesbegeleider, yogadocent, masseur, vriendin, hondenmoeder, en moeder van stilgeboren dochter Lica. Daarnaast ben ik een dochter van papa, klein zusje van mijn zussen en de partner van Erwin. Verbinding, liefde, eerlijkheid, vreugde en spontaniteit zijn de waarden die ik probeer na te streven in alle facetten van mijn leven. Voor mij betekent healing niet dat je kapot bent; het betekent dat je de ruimte hebt om diep in jezelf te voelen op weg naar heelwording. ‘Feel it to heal it.’

In de afgelopen acht jaar heb ik talloze vrouwen (en zeker ook mannen) begeleid op hun pad naar rust, veiligheid en vertrouwen via healings, ademwerk, holistische massage, (cacao)ceremonies en yogasessies. Mijn kennis, opgedaan uit verschillende opleidingen (Procesbegeleider in ademwerk, trauma release, plantmedicatie, emotioneel lichaamswerk, Ayurvedische- en cuppingmassage, en diverse vormen van yoga), combineer ik met mijn natuurlijke vermogen om mensen ècht te zien en aan te voelen.

Ik ervaar mijn leven nu als gegrond, verbonden en veilig. Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik begrijp als geen ander hoe het voelt om je eenzaam en neerslachtig te voelen.

Ik voelde me eenzaam toen ik dag in, dag uit, jaar na jaar werd overmand door een diepe vorm van dualiteit (de wereld tegen mij), doordat ik geen verbinding voelde met de wereld om me heen.

Ik voelde me eenzaam toen psychologen zeiden dat er niets mis was met me, omdat ik niet in een specifiek hokje paste. Maar ik voelde het wel in mijn lichaam – de onrust, het rennen, het gevecht of de bevriezing.

Ik voelde me eenzaam toen mijn leidinggevenden op mijn werk me adviseerden om mijn grenzen beter aan te geven, maar ik begreep niet wat die grenzen dan precies waren.

Ik voelde me eenzaam als ik om me heen keek en zag dat anderen wel normaal leken en veel prikkels aankonden.

Ik voelde me woedend als ik mijn best deed om ook ‘normaal’ te zijn, maar alleen maar meer overprikkeld raakte.

Ik verdedigde mezelf tegen dat eenzame gevoel door op zoek te gaan naar aandacht en een masker op te zetten.

Ik werd de Elise die onafhankelijk en sterk was, die gewoon doorging, niet voelde maar dacht.

Hard werken, niet omkijken, verstandige keuzes maken en niet leunen op anderen. Genoeg geld verdienen en heel goed zijn in ‘rennen’.

Rennen tegen alle angst en schaamte.

Rennen tegen eenzaamheid.

Rennen voor mezelf.

Die Elise geloofde: ‘Als ik heel goed word in het trainen van mijn wilskracht, mezelf verhard en doorga, dan zal ik de angst, de schaamte en de storm in mezelf overwinnen.’

Helaas.

Er is nooit en er zal nooit genoeg wilskracht, afleiding, verharding en denkvermogen zijn om de diepe leegte te vullen die slechts roept om je eigen liefde, aandacht en zorg.

Hoe hard je beschermingsmechanismen ook proberen je te doen geloven dat dit wél het geval is…

Je pijn, angst, schaamte, eenzaamheid, boosheid, kan nooit worden overwonnen door er snel langs te rennen of te elimineren.

Pijn, angst, schaamte, eenzaamheid, verdriet en boosheid vormen je innerlijke kompas. Als je dit kompas volgt, ontdek je de mogelijkheid om ruimte te maken voor de delen van jezelf die zich machteloos voelen.

Als je stopt met wegkijken en ophoudt met rennen op basis van wilskracht,

Als je jezelf toestaat om stil te staan en jezelf open te stellen voor al die delen waaraan je momenteel (automatisch) voorbijrent,

Zul je beseffen dat er niets is waarvoor je hoeft te rennen…

En zul je vrij en gelukkiger dan ooit zijn

Elise